بیماری پارکینسون یکی از شایعترین اختلالات عصبی پیشرونده است که بیشتر در سنین میانسالی و سالمندی بروز میکند. این بیماری به تدریج توانایی کنترل حرکات بدن را کاهش میدهد و اگر زود تشخیص داده نشود، میتواند زندگی روزمره فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. شناخت علائم اولیه و آگاهی از روشهای کنترل و مدیریت بیماری، نقش مهمی در کاهش سرعت پیشرفت آن و بهبود کیفیت زندگی بیماران دارد.
بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی است. این بیماری باعث لرزش اندامها، سفتی بدن و نیز مشکل در راه رفتن میشود. به مرور این بیماری باعث عدم تعادل و هماهنگی بین حرکات میشود. علائم پارکینسون به مرور شروع میشود و با گذشت زمان شدت میگیرد. ممکن است فرد دارای علائم دیگری مانند تغییرات ذهنی و رفتاری، مشکلات خواب، افسردگی، مشکلات حافظه و خستگی نیز بشود.

هر کدام از علائم زیر میتواند نشانهی پارکینسون باشد:
درست است که پارکینسون هم بین مردان و هم بین زنان شایع است ولی احتمال درگیری آقایان بیشتر است. طبق آمارها علائم این بیماری در سنین 50 تا 70 سال ایجاد میشود اما گزارشهایی مبنی بر درگیری افراد در سنین پایین هم گزارش شده است.
تشخیص زودهنگام پارکینسون نقش کلیدی در کنترل علائم و کاهش سرعت پیشرفت بیماری دارد. پزشکان معمولاً از بررسی تاریخچه پزشکی، معاینه عصبی و ارزیابی حرکات بدن برای شناسایی علائم اولیه استفاده میکنند. در برخی موارد، آزمایشهای تصویربرداری مغز و تستهای تخصصی نیز مفید هستند. هرچه تشخیص سریعتر انجام شود، امکان آغاز درمانهای مؤثرتر و حفظ کیفیت زندگی بیمار بیشتر خواهد بود.
تا به امروز درمان قطعی برای بیماری پارکینسون ارائه نشده است ولی با استفاده از داروها، تغییر سبک زندگی میتوان آن را کنترل کرد. از جمله روشهایی که پزشکان برای کنترل این بیماری توصیه میکنند عبارتند از:
با وجود اینکه پارکینسون بیماری پیشروندهای است، اما تشخیص بهموقع و پیگیری روشهای درمانی و توانبخشی میتواند کیفیت زندگی بیماران را به شکل چشمگیری بهبود بخشد. امید و همراهی خانواده در کنار پیشرفتهای علمی، آیندهای روشنتر برای مبتلایان رقم میزند.